Collectief bewustzijn
Alle grote revolutionaire veranderingen op deze planeet zijn tot stand gekomen doordat het collectieve bewustzijn het punt bereikte dat wetenschappers de kritische massa noemen.
Het is onze taak als bewuste scheppers om een nieuwe gedachte te koesteren en vervolgens al het mogelijke te doen om het bewustzijn van genoeg andere mensen te verheffen, zodat we met deze nieuwe gedachte de kritische massa bereiken.
Zodra de kritische massa bereikt is, storten de muren in. Dat hebben we gezien aan de val van de muur in Berlijn. Op een bepaald moment was het voor iedereen duidelijk dat die muur er niet meer behoorde te zijn. En zelfs de Oostduitsers die voorheen zo bang waren er iets aan te doen, kwamen eenvoudig naar buiten en sloopten de muur. En de regering probeerde hen op dat moment zelfs niet eens meer tegen te houden, want het was hen duidelijk: het is voorbij. Er was een kritische massa bereikt en dat is niet de helft plus één: plotseling flitsen gedachten door de lucht en iedereen begrijpt het.
Collectief bewustzijn is waarschijnlijk een element dat alles in beweging zet: die ene allersterkste kracht op aarde voor opbouw, voor het teweegbrengen van resultaten.
leder mens moet begrijpen dat hij een vitale rol speelt in het veranderen van het collectieve bewustzijn. En wanneer hij dat niet inziet en wanneer hij weigert zijn rol hierin te spelen, dan moet hij nooit meer zijn stem verheffen om zich te beklagen.
Er vindt in het collectieve bewustzijn geen enkele verandering plaats die niet eerst in de hoofden van mensen heeft plaatsgevonden. En wanneer iedereen gaat zitten wachten op de ander, dan komt er nooit verandering. Je weet nooit wanneer je de laatste dominosteen bent die omvalt. Het kan gebeuren dat de hele wereld op een enkeling na bereid is zijn mening met betrekking tot een bepaald iets te veranderen. Eén persoon meer die bijvoorbeeld ophoudt rood vlees te eten of één persoon meer die minder uitlaatgassen in het milieu brengt. De hele wereld staat dan op het punt de sprong te maken maar wacht nog op die ene persoon die dan zegt: ‘Och, wat kan ik eraan veranderen, wat kan één mens nou bereiken.’ En de natuur schreeuwt: ‘je begrijpt er niets van! Alles wat we nodig hebben zijn nog tien mensen! We zijn er zo dicht bij en dan zullen de muren instorten.’
Daarom hebben veel filosofen geschreven: ‘Alles wat er nodig is om de wereld naar de bliksem te helpen zijn een paar goede mensen die niets doen! Daarom zeg ik tegen iedereen: ‘Stel je eens voor dat de wereld nog slechts één persoon van de kritische massa verwijderd is’. En dat jij die ene persoon bent…
Wat zou je dan doen?’ De komende twintig tot dertig jaar krijgt ons begrip van eigenbelang een nieuwe definitie. We zullen inzien dat het Universele veel groter is dan ons persoonlijke lichaam, ons eigen gezin of zelfs ons eigen land. We betrekken er de totale mensheid bij en weten dat we één zijn: alles heeft dezelfde basis en bestaat uit dezelfde materie.
Er zullen enorm grote weerstanden ontstaan. Maar zodra de laatste dominosteen omvalt, verdwijnt ook de weerstand omdat dan de kritische massa bereikt is en het ons allemaal duidelijk wordt hoe absurd we ons leven in de afgelopen duizenden jaren geleid hebben: als eenlingen, gescheiden van elkaar en niet als individuele uitingsvormen van een verenigd geheel.
De wezenlijke vraag waarvoor de mensheid in de 21e eeuw staat is: ‘Hebben we de moed dat te doen wat nodig is en daarheen te gaan waarheen we zeggen te willen gaan’ Of zullen we tenslotte simpelweg toegeven dat we daar niet naar toe willen… Want nu leven we in een draaikolk van hypocrisie. We zeggen het een en doen het andere. Wanneer we ook werkelijk willen dat het anders wordt, wanneer we langer, gelukkiger en gezonder willen leven, harmonischer willen leven, wanneer dat werkelijk de waarheid is, dan moeten wij mensen dat gewoon gaan doen.
Bron: Naturgesetzjournal